تأثیر تمرین هوازی بر حافظه ارقامی و تصویری افراد مبتلا به سندروم داون

چکیده زمینه و هدف: علیرغم انبوه یافته‌ها مبنی بر ارتباط مثبت تمرین هوازی با عملکردهای شناختی، داده‌ها در جمعیت‌هایی چون مبتلایان به سندروم داون که از نقص حافظه‌ای رنج می‌برند، اندک و محدود به نمونه‌های حیوانی می‌باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی بر حافظه کوتاه‌مدت افراد مبتلا به سندروم داون است. مواد و روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، نمونه تحقیقی 20 نفری از میان مبتلایان به سندروم داون کانون سندرم داون کرج انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. پس از ارزیابی حافظه‌ای گروه‌ها توسط تست حافظه‌ای وکسلر، گروه آزمایش تحت یک دوره تمرین هوازی 3 ماهه، 3 جلسه در هفته، قرار گرفته سپس مجدداً ارزیابی حافظه‌ای، از هر دو گروه، به عمل آمد. دادهﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻧﺮم اﻓﺰارSPSS 16 و آزﻣﻮن آﻣﺎری تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری و ﺗﻲ مستقل، ﻣﻮرد ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻗﺮارﮔﺮﻓﺖ. یافته ها: ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ میان حافظه‌های ارقامی و تصویری گروه‌های کنترل و آزمایش ﻗﺒﻞ از ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﺗﻔﺎوت ﻣﻌﻨﺎداری وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ (به ترتیب 585/0=P و 807/0=P)، وﻟﻲ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﺑﻌﺪ از ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻣﻌنادار ﺑﻮد (در هر دو حافظه 001/0>P). ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در حافظه‌های ارقامی و تصویری ﮔﺮوه کنترل ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ سه ﻣﺎه، ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ اﻳﺠﺎد نشد (به ترتیب 63/0=P و 094/0=P)، وﻟﻲ ﮔﺮوه آزمایش، ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻣﻌﻨادار و رو ﺑﻪ اﻓﺰاﻳﺸﻲ را در هر دو حافظه ﺧﻮد ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮد (001/0≥P) نتیجه گیری: نتایج حاضر بر ارتباط تمرین هوازی و حافظه کوتاه‌مدت تاکید کرده و استفاده از این قبیل تمرین‌ها را برای ارتقاء عملکردهای حافظه‌ای مبتلایان به سندروم داون مؤثر می‌داند